W ostatnim numerze (September 2011) magazynu 'Toastmaster' (Toastmasters International)*
pojawił się ciekawy artykuł na temat różnic między amerykańskim angielskim i brytyjskim angielskim. Autorka pisze o 'wolności językowej' (linguistic freedom) jaką pielgrzymi uzyskali po przybyciu na kontynent Ameryki Północnej w XVIIw. Uproszczona została pisownia: colour został przekształcony w color; centre w center; a analyse w analyze. Amerykanie częściej też dodają końcowkę -ed tworząc formę czasu przeszłego czasowników. Brytyjczycy częsciej używają końcówki -t, np.: burned - burnt; smelled - smelt; dreamed - dreamt.
Autorka zauważa że brytyjska odmiana angielskiego jest bardziej 'perfekcyjna' ze względu na częstsze użycie czasów Perfect. Rzeczywiście, Brytyjczycy używają tych czasów często i gęsto. Moje doświadczenia tylko tą tezę potwiwerdzają: w USA trzeba znać 3 czasy: Present Simple, Past Simple and Simple Future. To wystarczy aby się porozumieć z autochtonami. Nie jest to natomiast takie proste w UK. Tutaj użycie czasów Perfect (Present and Past) jest jak najbardziej stosowane. Po latach praktyki nauczłam się tych subtelnych różnic między użyciem Simple Past i Past Perfect.
Mimo tych różnic, Amerykanie i Brytyjczycy mają jedną wspólną cechę jeśli chodzi o język: muszą popracować nad zastosowaniem gramatyki w codziennym użyciu języka jako że są z tym na bakier.
Za różnicami językowymi idą także różnice kulturowe o których więcej w podanych poniżej stronach.
Kilka ciekawych linków na temat różnic Amerykańsko-Brytyjskich:
British Life and Culture
The very best of British
American - British English Translator
*Toastmasters International jest międzynarodową organizacją skupiającą ludzi których łączy pasja wygłaszania mów.
No comments:
Post a Comment